Budowa kompleksu sportowego w Zawierciu

Historia początku Ośrodka Sportu i Rekreacji w Zawierciu zrodziła się ze zwyczajnej potrzeby. Po wojnie nie było w mieście ośrodka do profesjonalnego uprawiania sportu. Dlatego przy dużym udziale zawiercian w latach 1962-1969. powstał kompleks budynków do sportu i rekreacji.

O ile przy ulicach 11 listopada oraz Senatorskiej znajdowały się boiska, to o dalszej infrastrukturze sportowej nie było mowy. Nie było to dobre dla mieszkańców. Co za tym idzie nie wykorzystywano potencjału, jaki dawał sport. Nawet kibicowanie klubowi sportowemu “Warta” – po 1951 znanym jako “Stal” – było mimo rosnącej popularności trudne, z powodu braku miejsca. 

Władze rządzące Zawierciem postanowiły zmienić ten stan rzeczy. Podczas rozmów Komitetu Powiatowego PZPR w listopadzie 1961 r. postanowiono wybudować nowoczesny ośrodek do sportu i rekreacji. Obiekty, które miały spełnić powierzone funkcje miały stanąć na wówczas zalesionych terenach między ulicami Okrzei, Szymańskiego i Sienkiewicza. 

Jednak zanim przejdziemy do samych planów ośrodka, warto wspomnieć o Społecznym Komitecie Budowy Ośrodka Sportowo-Wypoczynkowego (jego przewodniczącym został Kazimierz Spałek, I Sekretarz KP PZPR). Ta społeczna jednostka, ciało kolegialne, składało się z 21 osób powstała w marcu 1962 r.  Zasadniczą jego funkcją było zadbanie o stronę finansową przedsięwzięcia. W tym celu musiał wykazać się on dużą pomysłowością, a może i pewnego rodzaju ryzykanctwem. 

Należało wymyślić sposób, aby budowa Ośrodka Sportu i Rekreacji w Zawierciu znalazła źródło finansowania. Najłatwiej było uzyskać pieniądze z województwa, jednak tylko pozornie. Pomoc finansowa ze strony władz wojewódzkich była możliwa, tylko w przypadku wcześniejszego zgromadzenia 50 proc. kosztów budowy. Oznacza to, że część inwestycji musiała zostać sfinansowana na różne sposoby, ale ze środków własnych. Innymi słowy wykorzystano zakłady pracy działające w czynie społecznym, organizacje społeczne oraz mieszkańców Zawiercia.

Zbieranie środków na inwestycje było tak naprawdę czynnością wieloetapową. Zawiercie, a przede wszystkim zawiercianie, wywiązali się z zadania wyśmienicie. W mieście stanęły informujące o projekcie ośrodka graficzne tablice z wizuacjami placu budowy. Autorem planu był Zbigniew Łojewski – to jemu powierzono zadanie wzbudzenia zainteresowania. Prowadzona była znana nam współcześnie społeczna zbiórka pieniędzy. Na czym polegała? Wyprodukowano ponad 87 tys cegiełek, które w różnych nominałach sprzedawano mieszkańcom chcącym “dołożyć własną cegiełkę do budowy” (dodaje red.). Były one same w sobie ciekawe, na jednej stronie miały naniesiony plan budowy ośrodka, a na drugiej wezwanie do wzięcia udziału, w uczczeniu 1000-lecia państwa Polskiego.

W ten sposób Udało się zebrać środki finansowe, które przerosły oczekiwania wspomnianego Społecznego Komitetu. Spowodowało to, że początkowe plany budowy pływalni i budynku przy ulicy Sienkiewicza rozrosły się o inne obiekty. Plan rozszerzono o budowę, boiska do siatkówki oraz piłki ręcznej, kortów tenisowych, muszli koncertowej i stadionu. Pierwszym kierownikiem budowy został Jerzy Czernek. W prace zaangażowany było wiele podmiotów. Zgodnie z pomysłem Społecznego Komitetu Budowy Ośrodka Sportowo-Wypoczynkowego inicjatywa przybrała lokalnie-społeczny wymiar.

Lokalne zakłady pracy dołożyły materialnych i niematerialnych starań, aby wspomóc budowę. Wysyłali ludzi lub sprzęt do pracy. Pomagały okoliczne firmy. Ogrodzieniecka Cementownia “Wiek” przekazała barak na biura, a zakład ZAFAMA ofiarował wywrotkę Star 20. Wymienieni nie byli jedynymi mającymi udział w budowie. W różny sposób pomagało wiele zakładów pracy z Zawiercia i okolic.
Budowę rozpoczęto w 1962 r. pod kierownictwem Jerzego Czernka. Jesienią 1963 roku ukończono pływalnie. Basen posiadał wymiary 50 na 25 m. W następnym roku do użytku oddano jej część kąpielową – basen kąpielowy, brodzik dla dzieci, muszla koncertowa, szatnia, kawiarnia, pawilon przy pływalni. Ważną w świetle zbliżających się obchodów “1000-lecia Państwa Polskiego” była budowa stadionu sportowego. Dlatego cięższymi pracami związanymi z jego budową – nawiezieni ziemi na wały stadionu – zajęła się Huta Zawiercie. Doprowadziło to do oddania stadionu – 1 maja 1966 r – noszącego do dzisiaj nazwę “Stadion 1000-lecia Państwa Polskiego”. Mieszczący 16 tysięcy stadion nie był jedynym oddanym w 1966 r. obiektem. Tego roku oddano do użytku również dwa boiska do siatkówki, boisko do piłki ręcznej z asfaltową nawierzchnią, boisko treningowe do piłki nożnej i korty tenisowe. Zakończeniem prac związanych z budową bazy sportowej w Zawierciu było, uruchomienie Domu Sportu i Turystyki.  Budynek, udostępniony 1 maja 1968 r. mieścił halę sportową i hotel na 40 miejsc.

Fot. Damian Madejski / FB Retro Zawiercie